२४ एप्रिल १९५८

दिव्यकृपा पृथ्वीवरील मानवांमध्ये मुक्तिदायक क्रियांच्याद्वारे जे कार्य करते त्याचे दोन परस्परपूरक पैलू आहेत. ते दोन्ही पैलू खरेतर तितकेच अनिवार्य आहेत पण त्यांना समान मान्यता मिळालेली नाही. त्यातील एक पैलू म्हणजे सार्वभौम, अक्षर, अविकारी शांती : जी चिंता, ताण आणि दुःखभोग यांपासून मुक्त करते. आणि दुसरा पैलू म्हणजे गतिशील सर्वशक्तिमान प्रगती : जी पाश, बंध, जडत्व यांपासून मुक्त करते. शांतीचे महत्त्व संपूर्ण विश्वाला मान्य आहे आणि ती दैवी म्हणून ओळखली जाते. परंतु, ज्यांची अभीप्सा तीव्र आणि धैयशाली असते केवळ तेच प्रगतीचे महत्त्व ओळखून, तिचे स्वागत करतात.

– श्रीमाताजी

(CWM 15 : 185)